روز بیست‌وچهارم ذی الحجه روزی است که رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله با نصارای نَجران مباهله کرد و پیش از مباهله عبا بر دوش مبارک گرفت و حضرت امیرالمؤمنین و فاطمه و حسن و حسین علیهم‌السلام را زیر عبا جا داد و گفت: پروردگارا هر پیامبری را اهل‌بیتی بوده که مخصوص‌ترین خلق نسبت به او بودند، خدایا اینان اهل‌بیت من هستند، از ایشان شک و گناه را برطرف کن و پاک کن ایشان را پاک کردنی کامل، پس جبرائیل نازل شد و آیه تطهیر را در شأن ایشان فرود آورد.

آنگاه رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله آن چهار بزرگوار را برای مباهله به بیرون برد، چون نگاه نصاری بر ایشان افتاد و حقیقت آن حضرت و آثار نزول عذاب را مشاهده کردند، جرأت بر مباهله را از دست داده و استدعای مصالحه و قبول جزیه کردند.

در این روز حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام در حال رکوع انگشتر خود را به سائل داد و آیه  «انّما وَلِیُّکُمُ الله وَ رَسُولُهُ..» در شأن آن حضرت نازل شد.

واقعه تاریخی مباهله اگر هم سطح با واقعه غدیر نباشد از واقعه غدیر کم اهمیت تر نیست و نشان دهنده جایگاه اهل بیت(ع) به ویژه حضرت امیرالمؤمنین(ع) است که به منزله جان پیامبر(ص) معرفی شده است.

 در هر صورت این روز دارای شرافت بسیاری است و در آن چند عمل وارد است:

اوّل:

غسل.

دوّم:

روزه گرفتن.

سوّم:

خواندن دو رکعت نماز که در وقت و کیفیت و ثواب مانند «نماز روز عید غدیر» است و اینکه «آیت‌الکرسی» در نماز مباهله باید تا «هُمْ فیها خالدون» خوانده شود.

چهارم:

خواندن دعای مباهله که شبیه به دعای سحر ماه رمضان است :

اللهم إِنِّى أَسْأَلُکَ مِنْ بَهائِکَ بِأَبْهاهُ وَکُلُّ بَهائِکَ بَهِیٌّ، اللهم إِنِّی أَسْأَلُکَ بِبَهائِکَ کُلِّهِ.....

پنجم:

دعایی که شیخ طوسی و سید ابن طاووس پس از دو رکعت نماز و «هفتاد مرتبه» استغفار، روایت کرده‌اند بخواند. اول آن دعا «الْحَمْدُ لله رَبِّ الْعالَمِینَ» است. در این روز دادن صدقه به تهی‌دستان به خاطر پیروی از مولای همه مردان و زنان با ایمان و زیارت آن حضرت، شایسته است و مناسب‌تر «زیارت جامعه» است.